به نقل از «زیسان»

ماجرای کلاهبرداری دختر فرانسوی از مظفرالدین شاه در پاریس!

تاریخ انتشار: ۲۸ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۶۸۱۱۷

زی‌سان: مظفرالدین شاه قاجار در خاطرات خود از دومین سفراش به فرنگ در ۱۲۸۰ هـ ش (۱۳۲۰ هـ ق– ۱۹۰۲ م) ماجرای کلاهبرداری یک دختر فروشنده از خود را در پاریس نقل می‌کند. 

به گزارش «زی‌سان»، او در خاطره منسوب به سه شنبه بیست و هشتم جمادی الاول می‌نویسد: 

«صبح از خواب که برخاستیم باران میامد و هوا باندازه‌ای کرم بود و خفه که اندازه نداشت تا وقت نهار در اطاق خودمان بودیم بعضی اسباب‌ها آورده بودند تماشا کردیم یک تفنگ آن دختره که تفنگ را فروخت خلاف قولی هم کرد اول گفت هزار و صد فرانک بعد که گفتیم خریدیم گفت هزار و پانصد فرانک.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بعد ناظم الدوله آمد عرض کرد فردا برادر خدیو مصر میخواهد شرفیاب شود. فرمودیم بیاید. دکتر شنیدر دو سه تا صورت سیاه قلم ما را آورده بود یکیرا دستخط فرمودیم و بفخر الملک مرحمت فرمودیم یکی را هم استدعا کرد بهمان کسی که کشیده بود التفات فرمودیم. بعد از نهار قدری استراحت فرمودیم از خواب که برخاستیم نماز خواندیم و رفتیم پائین در اطاق بلیارد قدری بلیارد بازی کردیم با جناب اشرف اتابک اعظم، بعد آمدیم سوار شدیم و رفتیم بطرف بوادوبولن در میدان اسب دوانی که امروز اتومبیل دوانی بود، پیاده شدیم صندلی گذاشته بودند جمعیت زیادی هم از مرد و زن بودند. سی و پنج اتومبیل و دوچرخه بود که تک تک میدواندند مره گذاشته بودند بساعت نگاه میکردند هر کدام زودتر میرسیدند معلوم بود تندتر رفته اند آمدند یکی یکی و از جلو ما گذشتند بعضی از آن‌ها بطوری تند میگذشتند که مثل برق از جلو چشم عبور میکردند و آدمی که در او نشسته بود ابداً دیده نمیشد. دو تا از اتومبیل‌های موسیو سرپل معر که کردند خیلی تند مثل برق آمده. گذشتند بعد از اتمام اتومبیل دوانی آمدیم در یکی از عمارت‌های بواد و بولن چائی خوردیم و قدری راحت کردیم د آمدیم منزل شب را هم در منزل الحمد لله خیلی خوش گذشت.

به گزارش «زی‌سان»، مظفرالدین شاه که در دوره ولایت عهدی خود هیچ سفری به خارج از کشور نکرده بود، در دوران حکومت، سه بار به بهانه بیماری، ابتلا به نقرس، مداوا و استفاده از آب‌های معدنی به فرنگ سفر کرد.

اولین سفر خارجی مظفرالدین شاه در سال ۱۲۷۸ هـ ش (۱۳۱۸ ق- ۱۹۰۰ م) صورت گرفت.

در سال ۱۲۸۰ هـ ش (۱۳۲۰ ق- ۱۹۰۲ م) مظفرالدین شاه که نتوانسته بود در سفر اول خود از انگلستان دیدن کند، مجددا عازم اروپا شد. 

مظفرالدین شاه برای بار سوم هم به بهانه ابتلا به بیماری عازم اروپا شد.

tags # مظفرالدین شاه ، قاجاریه ، تاریخ ایران سایر اخبار قوی‌ترین پستانداران جهان‌؛ فیل قوی‌تر است یا شیر؟ (عکس) آلت تناسلی مار‌های ماده سرانجام کشف شد! حیوانی که همیشه زنده است؛ کدام حیوانات بیشترین طول عمر را دارند؟ (تصاویر) شخصت‌های تاریخی واقعاً چه شکلی بودند؟

منبع: زیسان

کلیدواژه: مظفرالدین شاه قاجاریه تاریخ ایران مظفرالدین شاه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت zisaan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «زیسان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۶۸۱۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

از درشکه تا اتومبیل؛ یک قرن فرهنگسازیِ ناتمام

جابه‌جایی همواره یکی از دغدغه‌های مهم از زمان انسان‌های نخستین که کمتر سبک زندگی یکجانشینی داشتند تا انسان امروزی که پویایی، جزء جدایی‌ناپذیر زندگی‌اش محسوب می‌شود، بوده است. نیازی که پاسخ به آن در ابتدا به مدد حیوانات و بعدتر به واسطه پیشرفت تکنولوژی میسر شد، هرچند این بخش هم با چالش‌های خاص خود از بروز هرج‌ومرج تا گاهی اوقات نبود فرهنگِ کافی روبرو بود. 

به گزارش ایسنا، سرعتِ محدود انسان برای جابه‌جایی باعث شد تا به حیوانات به چشم وسیله‌ای برای حمل‌ونقل نگاه کند که هرچند سرعت و توان بیشتری از خودش داشتند، اما بازهم تغییر چشمگیری در مدت زمان رسیدن به نقطه دلخواه ایجاد نمی‌کردند. در این شرایط بود که فکر ساخت وسایلی مانند ماشین‌دودی، طیاره، قطار و... به ذهنش رسید تا سختی‌ها را بر خود آسان کند. با این وجود وسیله‌ای که بیش از هر چیزی طی حدود ۱۳۰ سال گذشته توانسته پاسخگوی نیاز انسان به جابه‌جایی باشد، خودروها هستند که در این گزارش به آنها می‌پردازیم. 

تا پیش از تولد خودروها، استفاده از کالسکه‌ و درشکه برای رفت‌وآمد در میان مردم رواج داشت؛ چنانچه ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر فرنگ در سال‌های آخر عمرش دستور تاسیس شرکت درشکه‌رانی برای گسترش حمل‌ونقل در دارالخلافه طهران را داد که به دنبال آن حدود ٣٠ درشکه وارد شهر شد. بر همین اساس لازم شد برای حفظ نظم، قوانینی برای تردد وضع شود. از جمله اینکه درشکه‌ها و کالسکه‌ها برای ورود به برخی نقاط شهر از جمله محوطه کاخ گلستان نیاز به مجوزی شبیه طرح ترافیک امروزی داشتند.

مسیر رفت‌وآمد کالسکه‌ها؛ عکس از آنتوان سوریوگین

نخستین اتومبیل در دوران سلطنت مظفرالدین شاه قاجار وارد ایران شد. از آنجایی که استفاده از آن در ابتدا تنها مخصوص درباریان و افراد ثروتمند بود؛ بنابراین به دلیل محدود بودن تعداد اتومبیل‌ها، نیازی به وضع قوانین مشخص برای استفاده از آن وجود نداشت. اما مانند هر وسیله دیگری، خودروها هم پیش از آنکه فرهنگ و قوانینی برای استفاده از آنها شکل گیرد، به مرور جای خود را در میان زندگی تمام اقشار جامعه باز کردند.

در واقع باید حدود یک قرن قبل را تصور کنید که فردی از پشت درشکه‌ای که هدایت آن با کشیدنِ افسار اسب یا قاطر امکان‌پذیر بوده، پایین می‌آید و صرفا با یادگیری برخی مفاهیم ابتدایی پشتِ فرمان وسیله‌ای می‌نشیند که دیگر هدایت آن تنها به زور و بازوی خود و اندک شعور حیوانش وابسته نیست و باید همزمان حواسش به گاز، ترمز، دنده، فرمان و... باشد! در این شرایط البته وضعیت برای پیادگان هم بهتر نبود، کسانی که هیچ اطلاعاتی از سرعت و شتاب اتومبیل نداشتند و بعید نبود مثلا بازیگوشی یک کودک هنگام رد شدن از خیابان باعث تصادفی جبران‌ناپذیر شود.

از طرفی افزایش تعداد اتومبیل‌ها در سطح شهرها در شرایطی رخ می‌داد که کوچه‌ها و خیابان‌های خاکی، زیرساخت لازم برای حضور این تعداد خودرو را نداشتند، خبری از خط‌کشی معابر، چراغ راهنمایی و رانندگی و... نبود و نظمیه‌چیان هم آموزشی برای نظارت بر قوانین مرتبط با این ساخته دست بشر ندیده بودند. در این بی‌قانونی هم احتمالا حق با کسی بود که زودتر می‌پیچید، صدای بلندتری برای داد زدن داشت، در محله خودشان رانندگی می‌کرد و بچه‌محل‌ها هوایش را داشتند و... .

با این وجود روند استفاده از اتومبیل کم و بیش به همان سبک اولیه تا زمانی که نخستین قربانی را بگیرد ادامه داشت. اما  ماجرا از چه قرار بود؟ درویش خان که یکی از افراد اثرگذار موسیقی ایرانی و عامل ایجاد تنوع در ساز تار بود، در یکی از شب‌های پاییزی سال ۱۳۰۵ خورشیدی که سوار بر درشکه درحال بازگشت به خانه بود با یک اتومبیل تصادف کرده و بعد از ۵ روز از دنیا رفت و اینگونه بود که خطرات وسیله‌ای که قرار بود کمکی به بشر باشد، بیش از قبل مشخص شد. 

احساس خطر در کنار هرج‌ومرج، بی‌قانونی و شکل نگرفتن فرهنگ استفاده از خودرو سبب شد تا در سال ۱۳۰۵ خورشیدی، داشتن تصدیق یا گواهی‌نامه برای رانندگی اجباری شود و به دنبال آن دو سال بعد، اولین قوانین مربوط به رانندگی تنظیم و اداره نظمیه هم موظف به نظارت بر اجرای قوانین شود. البته اولین آیین‌نامه کامل قوانین راهنمایی و رانندگی سال ۱۳۱۸ تصویب شد که از آن به عنوان مادر قوانین راهنمایی و رانندگی یاد می‌شود.

حالا دیگر تقریبا ۱۰۰ سال است که قوانین راهنمایی و رانندگی در ایران شکل گرفته؛ با این وجود گاهی برای رعایت یک قانون مشخص مانند بستن کمربند ایمنی، بهترین راهکاری که باعث فرهنگسازی می‌شود درنظر گرفتن جریمه است! درواقع اینجاست که قانون برای برطرف کردن هرج‌ومرج به کمک فرهنگ آمده، اما به نظر می‌رسد برای موارد دیگر که وابسته به موضوعات ترافیکی نیستند، مانند بوق نزدن در هر ساعتی از شبانه‌روز در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها، فحش ندادن هنگام رانندگی، نیفتادن پشت آمبولانس، بوق زدنِ بی‌دلیل در ترافیک‌های طولانی و... هنوز کار زیادی تا رسیدن به نقطه فرهنگی مطلوب داریم!

انتهای پیام